De avond is stil in januari
En ik zit net op de bank
Mijn voeten liggen, mag niet, op tafel
Ik kijk in een flikkerlichtje en hoor gejank

Licht beweegt mee op de wind
Het oranje vlammetje speelt bewust
Net alsof wij Rummikubben
En jij zacht haar lippen kust

Hier op de bank, kaarsvet, heel dichtbij
Voel ik de stilte diep in mij
Een moment van totale rust
Door het flikkerlichtje wat beweegt, zo vrij

Als ik geen eerste zin vinden kan
Dan rollen de woorden van me weg
Een gevoel van leegte, wat moet ik dan
Ik kan niet kijken, niet over de heg

In de verte klinkt er een vage rijm
Geen woorden en toch in perfecte harmonie
Het is een geheel, vastgemaakt met lijm
Zou het dat zijn, een strategie

Ik neurie de dag voorbij
Er is geen tekst te vinden
De heg gesnoeid, liet de zon vrij
Om te zoeken, de woorden te verbinden

Op de vensterbank ligt een dode bloem
In de kamer waar ik ben opgegroeid
Thuis, zoals ik het hier noem
Een haven waar liefde voortvloeit

Voorzichtig neem ik het steeltje in de hand
Breekbaar als vallende sterren
De bloem verwijdert van de plant
Nooit meer hier tot dusverre

Met een lach kleurt het hier rozeachtig
De roos gered in een glas
Nog altijd even krachtig
Een nieuwe fase, nooit meer zoals het was

Een bankje van houten planken
In een omgeving van boomstammen
Waar een roodborstje fluit
En waar een wolf huilt

Een waterig zonnetje verlicht de takken
Als ik ga zitten op dat bankje
Kom jij dan op me afgelopen?
Dat is het enige waar ik op kan hopen

Ik schuif alvast een stukje op
Je komt naast me met een lachje
Het is stil met de wind
Mijn hart klopt met de snelheid van een sprint

In gedempte duisternis
Zweef alleen jij
Door de lucht
Met lichte vleugels

Je straalt openlijk
Vrij zonder zon
Bloem tot bloem
In nachtelijk licht

Helder ben jij
Onverwachts voorbij gekomen
Witte vleugels hoop
Lichtgevende toevluchtsvlinder

Daar hol ik dan in het midden van de lijnen
Bezig met het ontwijken van de mijnen
Niet naar links, niet naar rechts
Maar ook rechtdoor is even moeilijk

Ik zit opgesloten in een heel groot spinnenweb
Waar het plakt – niet echt – maar grandioos nep
Het houdt mij in een eigengemaakte greep
Wat mij peinigt als het slaan van een zweep

Er plakt iets aan mij – van alle kanten
Voel ik het spinnenweb op mij afkomen van de zijkanten
Ik sla terug – tevergeefs gevangen
Mezelf niet kunnen redden – opgelost verlangen

Hier zit ik dan
In mijn eentje
Op de bank
Mijn ogen gesloten
Achter handen verborgen

Zie ik beelden
In mijn kop
Die ik het liefste
Ver verdring
Heel diep verstop

Emoties gaan uit
Na geluidloze tranen
Zit mijn keel
Met een prop
Dichtgedrukt