Verwarmende vriendschappen met autisme

Het zonnetje schijnt op deze zaterdagochtend. Prachtig. Een jas is niet nodig, want zonder de wind schijnen de stralen verwarmend over je rug. Ik kom net thuis van scouting, omdat ik daar leiding ben. We hebben spellen en een tocht door het bos gedaan. In het kader van kaart en kompas. De bevers hebben vorige week een eigen kompas getekend. Nu zit ik binnen te wachten op een tosti, terwijl ik denk aan vriendschappen terwijl je met autisme bent gediagnosticeerd. Verwarmende vriendschappen met autisme zijn net zo belangrijk, als voor alle anderen. Maar misschien werkt het voor een procent net iets anders.

Als basisschoolkind

Ik mag van geluk spreken dat ik nooit echt hard ben gepest. Velen zijn op de basisschool wel gepest, maar mijn groep was voornamelijk heel erg lief. Tot en met groep zes speelde ik voornamelijk alleen op het schoolplein. Of ik hing rondom de juf. Waarom? De veiligheid van een ouder iemand. Dit veranderde meer in de groepen zeven en acht, want ik had een clubje. Daarmee liepen we rondom ‘de kooi’ in de pauzes. En spraken we na schooltijd af om films te kijken of de wijk te ‘ontdekken’.

Op de middelbare school

Wonderbaarlijk maakte ik op de eerste schooldag al vrienden. Knap, want ik vond het héél spannend om deze stap te maken. Ook hier had ik een hele fijne klas, en achteraf is het mij duidelijk dat ik daar echt blij mee mag zijn. De middelbare school is toch cruciaal. Hoewel afspreken met klasgenoten niet vaak voorkwam, kwam een aantal toch op mijn verjaardag. Verwarmende vriendschappen met autisme zijn net zo belangrijk. Mijn best heb ik gedaan en hoewel ik sommigen nog weleens bericht, zijn er geen vriendschappen gebleven. Moeilijk, vind ik dat soms. Maar waardoor het komt, kan ik je niet vertellen. Aan een volle rij met vrienden kun je toch niet genoeg aandacht besteden.

Lees ook: Onoverzichtelijk in de keuken | koken met autisme

Verwarmende vriendschappen met autisme: nu

Het maken van vrienden kan op veel verschillende manieren. Bijvoorbeeld via school, verenigingen, maar zeker de laatste jaren ook via internet. Mijn beste vriendinnetje ken ik via het bloggen en ik heb ook weleens met iemand afgesproken via Tinder. In ieder geval heb ik geleerd dat je zelf voor je contacten moet werken. Mensen zijn vaak wat ‘schuw’ als je met hen wil afspreken. Het is vaak goed, maar wanneer is nooit duidelijk. Dat is jammer. Ik ga in ieder geval mijn wandelschoenen aantrekken, want er belt zo iemand aan de deur.

Hoeveel mensen staan heel dichtbij jou als vriend(in)?

Uitgelichte afbeelding door Rémi Walle op Unsplash