De geslotenheid van de poëzie | Column

‘De belangrijkste vraag van deze week luidt als volgt: ‘Waarom is het nodig om een week lang gedichten voor te lezen in de klas?’
Het blijft beduidend lang stil bij deze vraag. De docent is op zijn bureau gaan zitten en slaat de eerste pagina om van een dun boekje.
‘Kees staat op de staart van de kat. De kat springt in de zak van de patat. Kees wil nog een frietje, maar de kat krabt. De kat is bang en voelt zich betrapt. Kees is niet boos, maar lief. De bek van de kat zit onder de mayonaise en tussen zijn tanden zit patat. Kees lacht en krijgt kopjes van zijn kat. ‘Jij bent een dief.’’
De leerlingen applaudisseren voor hun leerkracht.

‘Nu weten jullie waarom het belangrijk is om gedichten te lezen. Het geeft hoop, want de kat is niet vermoord, maar ook liefde, omdat Kees moet lachen om zijn kat.’
De leerkracht heeft hier geen last van, maar ik maak mij zorgen over de geslotenheid van de poëzie.

Twee jaar geleden begon ik als experiment met het schrijven van gedichten. Het voelde goed om in rijmvorm gedachten en emoties uit te schrijven. Deze liet ik lezen aan anderen en al snel kwam het idee om er een bundel van te maken. Dat heb ik gedaan en zo is het gebeurd. Mijn gevoel zegt dat er een geslotenheid schuilt in de poëzie. Ga je je gedicht schreeuwen door het Centraal Station? Of trek je liever de deken over je hoofd en fluister je? Ik kies persoonlijk voor het laatste, omdat een gedicht persoonlijk is, geborgen de beste kwaliteit heeft en emoties op kan roepen. Het doel van een gedicht is om de ander te raken in de kern.

Lees meer: Gedicht: Een lach verdrijft de wolken

Geslotenheid van de poëzie is nog erger dan gewone leesboeken

Wie leest er nu nog? Als er 2 leerlingen in een middelbare schoolklas de vinger opsteken, zijn het er veel. Lezen is een verplicht onderdeel van het vak Nederlands, maar net zo onaantrekkelijk als het Coronavirus. Wie wilt er nu graag een boek lezen uit de jaren ’50, want dat is pittig. Laat leerlingen zelf kiezen en ontdekken welk genre het beste bij hen tot hun recht komt. Een boekverslag en nog 20 opdrachten erbij, heeft toch geen nut? De geslotenheid van de poëzie komt vervolgens weer bij mij terug, omdat als er al geen boeken gelezen worden, dan zeker ook geen gedichtenbundels. Dat vind ik zonde! De volgende generaties verdienen het ook om te kunnen genieten. Het lezen van een gedicht kost je maar 1 minuut per dag.

Wat is dat dan op 1140 minuten?

NRC: Hoe we kinderen weer aan het lezen krijgen