Zaterdagochtend is gereserveerd voor kinderen. Als leiding bij scouting ben je vrijwel altijd de zaterdag in touw en zo begint mijn dag om 9 uur met doorspreken wat er gebeuren gaat. Na een week van werken en onbeholpen nadenken is het tijd om in het weekend te kunnen afschalen naar
In een artikel heb ik eens gelezen dat je gedrag als een soort onderlaag bij je blijft. Dat wordt er dus bedoeld met het-kind-dat-in-je-zit. Als klein jongetje ging ik op zaterdagmorgen televisie kijken, omdat Telekids op dat moment werd uitgezonden. Achteraf ben ik erachter gekomen dat het programma allang gestopt
Toen mijn studie was afgerond, viel ik in een gat. Mijn dagen sleet ik thuis en alleen scouting was nog hetgeen waar ik mij mee bezig hield. Ik miste een uitlaatklep, omdat de spanningen zich in mijn lichaam ophoopte. In januari merkte ik dat er iets niet goed ging. Voordat
Wanneer je voor het eerst een Atlasvlinder ziet, weet je niet waar je moet beginnen met kijken. De oranjerode kleur schrikt anderen af en dan heb ik het nog niet over de slangenkoppen aan de zijkanten van zijn vleugels gehad. Vogels kijken nu wel uit wat ze met hun bek
‘Kom binnen. Kom binnen.’ De deur gaat wagenwijd open en de persoon stapt uit de deuropening om mij door te laten. Met een glimlach hang ik mijn jas aan het haakje dat daarvoor bestemd is en stap de woonkamer binnen.‘Iets te drinken? De waterkoker pruttelt, maar ik kan gemakkelijk een
Het bureau waaraan ik plaats neem, is bezaaid met vellen vol potloodlijnen. Ieder wit vel visualiseert een part van een magische plek. Een aantal bij elkaar geraapte torens vormt een toverschool en op een ander vel staat een huis getekend met vele vierkantjes. Ik graaf naar informatie voor een nieuw
We hebben berken, linden en in elk fatsoenlijk bos is een kastanjeboom te vinden. Ze staan gebroederlijk en met hun eigen status naast elkaar in rijen of zomaar op een plek gepland. Het deert niemand of de schors nu glad is of dat het ruw aanvoelt. We discrimineren geen bomen,
Het woord influencer ga ik niet gebruiken, want ik blog alleen. Dat doe ik erg graag. Het schrijven van teksten geeft mij een plezierig gevoel, maar als blogger krijg je ook te maken met stuitende reacties. Dat is pijnlijk voor mijn bloggershart, omdat ik mijn gevoelens en gedachtenspinsels open en
Zwetende handen razen als een malle over het toetsenbord. Met harde toetsaanslagen schrijf ik de artikelen voor mijn blog of de gedichten die je kunt vinden op Instagram. De gehele periode van onze intelligente lockdown heb ik zo goed als binnen gezeten, want contacten dien je zoveel mogelijk te vermeiden.
Mijn opvatting is dat je elke seconde je emotie kunt voelen. Deze kan je dag bepalen of breken, maar ook ongeacht de aanwezigheid van anderen om je heen wisselen. Vanochtend voelde ik mij zo blij, omdat ik naar scouting mocht, maar op het moment dat ik deze column type schud