De twijfel bij een Schotse Hooglander

Oktober is al even geleden, maar aan het einde van deze schitterende maand, was ik onderweg naar het bos. Mijn doel was om uit te komen bij een lang pad dat gekenmerkt werd met een rechte rij bomen aan allebei de zijden. Grote bomen reikten zich boven mij uit toen ik het wildrooster overstak. In de verte liep een echtpaar en naast mij raasde enkele fietsers over het fietspad. Ik liep met het fietspad mee de bocht door en mijn voeten begonnen pijn te doen van het harde beton onder mijn zolen. Daarom besloot ik om in de berm te gaan lopen, maar ik liep meer door de bessenstruiken heen. Zonde.
Op mijn hoede keek ik om me heen of ik geen wild zou tegenkomen. Hoewel dat natuurlijk hartstikke leuk en spannend is. ik was bijna aan het einde van het fietspad, toen ik een groot rund van wel 700 kilo zag grazen aan de rand van het fietspad. Ik hield even halt om me te bepalen of ik er langs kon. Naar mijns inziens was het veilig. Toch begon ik te twijfelen en draaide me toen maar om. Ik kreeg het idee om het pad dat erachter lag te bewandelen, dus dat deed ik. Het groene pad werd na een tijdje ook bewandeld door de grote runderen, met één jong. Een lang geboe-hoe klonk om de andere leden van de kudde te waarschuwen dat er iemand door hun grondgebied liep, dat was ik dus. De Schotse Hooglanders omcirkelden me van één kant. Ik kon dus alleen maar achteruit lopen, maar voordat ik dat deed, viste ik mijn camera uit mijn zak en maakte een mooie portretfoto van een koe dat mijn kant opkwam gelopen.
Met een grote lach op mijn gezicht omdat de foto was gelukt, liet ik de koe mij passeren. Rustig wandelde ze verder of er niks was gebeurd. Ondertussen liep ik weer het pad op en liet mijn ademhaling zakken. Ik keek nog een laatste keer achterom en zag de Schotse Hooglanders verder grazen. Doordat ik een ander pad heb genomen, heb ik nooit het lange pad met de rechte rij bomen gevonden.