Boerenkoolstamppot

Het vriest dat het kraakt in Nederland. De mussen dansen op de dakgoot. In de keuken staat een grote pan met boerenkool te koken. Dion komt thuis en zijn moeder vraagt hoe zijn dag op school was. ‘Geslaagd.’ antwoordt hij terug. Boerenkool in een grote pan, denkt hij. Wat zal daar mee gebeuren? Niet een pan die op het fornuis past. Nee, dit is echt een pan voor een familie van 40.
Winterse kost, wordt het ook wel genoemd, al die stamppotten. Maar wat is er nou precies de bedoeling van als 12 graden is buiten? Is het dan nog wel winter? Ja, volgens de kalender voor wel. Moeten we de kalender en de seizoenen niet aanpassen misschien. Misschien moeten we wel meer in ons leven. Het wordt allemaal zo naar achteren geschoven koek. Maar wanneer is iets achterhaald? Is dat wanneer het woord een andere betekenis krijgt door de jaren heen en niemand meer weet wat het oorspronkelijk betekend of is het wanneer je iets finaal bent vergeten?
Nog steeds is het 12 graden wanneer het eten op tafel komt. De boerenkool doet goed zijn werk als Dion en de rest van het gezin aan tafel schuift. ‘Oh, lekker mam. Vooral die spekjes!’ ‘Eet je bord leeg Sofie!’ Alle weer oude klanken komen aan tafel aan bo(r)d. Ja, denkt Dion. Zo’n stamppot maakt de tongen wel gevoelig. Hij neemt nog een knapperig spekje tussen zijn tanden en slikt hem dan door.