Column: De schatkaart

Heb je het al gevonden? Vast niet. Wat zoek je dan? Weet ik niet. Doelloos en verlaten loop ik rond. Een niet te beschrijven gevoel gaat door mij heen. Ik kan niet precies vertellen wat het is. Misschien is het onbegrip, misschien is het verdrietig. Eén ding is zeker, het is een ding wat weer overgaat. Maar vanzelf? Nee, het gaat nooit vanzelf. Zoeken, zoeken, zoeken. Dat is het enige wat je doet in het leven. Zoeken naar iets groots, bijvoorbeeld naar de liefde. Of naar iets kleins, wat eten we vanavond? Maar zoeken zal je.
Ik ga zitten en kijk naar iets dat ligt op mijn bureau. Het is een dik vel papier, dat aan de zijkanten een beetje donkerder is dan de rest. Ik pak het op en bestudeer het aandachtig. Het is een soort van kaart. Ik draai hem een paar keer om, maar wordt er nog niet veel wijzer van. Zoeken. Dat zal wel de gemeenschappelijke factor zijn. Heel klein in het linkerhoekje staat een tekst. Zoek, zoek, zoek, tot aan het open boek. Kijk erin en verdwijn erin. Eureka! Dat is wat ik zocht. Een open boek. Er liggen momenteel een paar boeken open in mijn kamer. Een stuk of drie. Ik bekijk snel de openliggende pagina’s. Eentje gaat over auto’s, de ander gaat over sprookjes en de laatste is een thriller. Wat moet ik met sprookjes en een thriller? Vraag ik aan mezelf.
Die avond kijk ik nog eens naar de kaart. Een grote 63 staat groot in het midden. 63? Ik pak het thrillerboek beet en keek op bladzijde 63. ‘Vergeleken met al die andere slaapplaatsen was het een luxe.’ Aha. Ik moet mijn rust vinden, zegt het boek. Ik vouw de kaart op, stop het in het boek en ga met de voeten omhoog zitten. Wat een schat. Even lekker rustig kunnen ontspannen tussen het velen denken door.