Column | De top van 2017

Voor 2017 luiden bijna de uitklokken. Daarom leek het mij leuk om te bekijken welke columns dit jaar het beste zijn gelezen op mijn blog. Lees je met mij mee?

Januari: De schrik voor een blauwe broek

Als jongen kun je ook wel eens het idee hebben dat er niks leuks in de kast hangt. Dan is het dus zoeken naar iets nieuws. In dit geval gaat het bij mij vaak over broeken en dat is niet heel gek. Aan het begin van dit jaar woog ik 84 kilo en momenteel zo’n beetje acht kilo minder. Een gewichtsverlies doet ook wat met de maat die je draagt. Erg logisch natuurlijk. Na de kast weer gesloten te hebben, maar eens even een website openen om te kijken of er nog wat te winkelen valt. Lees meer.

Februari: Geschreven onder de douche

Het is een slechte gewoonte. Ik weet het. Toch lukt het me steeds maar weer om elektrische apparaten de badkamer in te smokkelen. Een lekker muziekje speelt op de achtergrond terwijl ik mijn haar inzeep met de shampoo dat in het daarvoor gebruikte rekje staat. Lamme Frans is in deze tijd een veelbeluisterde artiest, carnaval staat voor de deur. Na mijn haar te hebben ingezeept, droog ik mijn handen af en pak mijn telefoon. Deze ligt aan de andere kant van het douchegordijn. Ik scrol door de lijst met laatste gesprekken, maar geen zin om met iemand te praten. Lees meer.

Maart: Het innerlijke potje stroomt over

Uitgeput plof ik op mijn bed. Herken je dat? Het innerlijke potje is overstroomt. Precies nu, op dit moment. Op de meeste zaterdagavonden heb ik sterk het gevoel dat het te veel is geworden. De werkweek is over en ook de zaterdag is bijna voorbij. De hele week ben ik al bezig met de activiteiten die in mijn agenda genoemd staan. Gesprekken met begeleiders, werkervaringsplekken, nieuwe columns schrijven en scouting. Een aantal elementen die momenteel mijn leven bezighouden, heb ik zojuist genoemd. Samen vormen dit veel indrukken die ervoor zorgen dat ik in de avond geruisloos in slaap val. Lees meer.

April: De trein S.O.S.

Het stormde hard. Mensen lieten hun paraplu van hopeloosheid zakken. Het had geen zin. Takken werden van de bomen gerukt en blikjes cola rolden als kiezelstenen over de straat. Verlaten was het niet, integendeel. De NS probeerde om zo normaal mogelijk de treinen te laten rijden. Wat ze in mijn ogen redelijk is gelukt. Ik was onderweg van mijn werkervaringsplaats naar huis. Een rit met een overstap in het schema. Bij de snackbar op het station haalde ik een kroket. Die was ik lekker aan het oppeuzelen, terwijl mensen vrolijk langs me heenliepen. Lees meer.

Photo by Patrick Wittke on Unsplash

Mei: Het oeps-momentje in de trein

Vooruit kijken. Dat is het beste wat je in je leven kunt doen. De bagage die je hebt meegenomen uit het verleden kun je gebruiken om je toekomst gelukkiger te maken. Maar soms loopt het anders. Het is een rare donderdag. Gelukkig was mijn humeur goed en werd deze steeds beter naarmate de ochtend vorderde. Mijn moeder bracht me ’s ochtends naar het station, terwijl de regen met bakken uit de wolken werden gegooid. Daar begon het mee. Op het station aangekomen keek ik op het infobord en zag dat de sprinter naar Wijchen niet reed. He, net nu ik die trein moet pakken, rijdt die niet. Mijn mond begon al gauw te krullen bij het zien van de volgende regel op het bord. Er rijdt een rechtstreekse trein naar Ede-Wageningen. Ik hoefde niet meer over te stappen. Heerlijk. Lees meer.

Juni: ‘Ik heb het even over mijn pennen hoor’

Ik weet niet wat jullie ervan vinden. Maar ik vond het hilarisch. Mijn zusje was een aantal weken geleden bij mij op de kamer. Ik geloof dat ze iets wou printen. En tja, de printer staat op mijn slaapkamer. Ik hoorde geklop en wist dat het haar was. Ze kwam binnen. Zoals gewoonlijk zat ik in mijn bureaustoel. Een grote kans dat ik bezig was met mijn blog. Echter wou ze helemaal niet printen. Mijn zusje wou iets aan mij laten zien. Het was alleen niet heel spectaculair. Ze wou even haar pennen laten zien. Lees meer.

Juli: Telefoon uit en gaan

Een dag zonder sociale media. Zou jij het kunnen? Telefoon uit en gaan. Laatst had ik een gesprek met iemand die mij vertelde dat de ‘echte’ verhalen verdwijnen. Niemand die meer een sprookje voorleest of op verjaardagen goede verhalen verteld. Wat deze persoon tegen mij zei, heeft me aan het denken gezet. Zou niemand meer de moeite nemen om iets te vertellen? Krijgen we alleen geschreven tekst via WhatsApp en niet via een komisch verhaal bij een kampvuur? Voor mij is het een raadsel. Ik heb geen duidelijk antwoord bij deze kwestie. Ik ga je wel vertellen wat ik doe als mijn telefoon uit gaat. Lees meer.

Augustus en oktober: Ik ben weg, maar toch dichtbij

Huilend zit je voor mij op de stoel. Ik zit voor je neergehurkt en wacht geduldig op het antwoord op de vraag waarom je huilt. Verwoed schud je met je hoofd van niet. Je wilt het niet vertellen. Maar ik heb het nodig om te weten. Anders wordt helpen lastig. Je handen houd je voor je gezicht. Tranen verborgen. Dan hoor ik iemand een stap achter mij neerzetten. Wanneer ik mijn gezicht omdraai wordt alles vaag. Het laatste wat ik hoor is het neerklappen van mijn hoofd op de vloer. Lees meer.

Photo by Sven Scheuermeier on Unsplash

September: Opgegroeid in het bos

Het was een morgen in juli toen ik besloot om een wandeling te maken door het bos. De zon kwam langzaam door het bladerdek heen. Voor het eerst kwam er in mij op dat ik deels ben opgegroeid in het bos. Met mijn camera in de aanslag hoopte ik op een vliegend hert of een langzaam lopende Schotse Hooglander. Helaas werd dat hem niet. Via het stuk dat Van Bunder wordt genoemd (hetzelfde als de achternaam die ik heb gebruikt voor mijn verhalenserie), ben ik met een lichte omweg naar de Prins Willemberg gelopen. Dan merk je pas wat voor verschillende landschappen je kan vinden tussen de bomen. Lees meer.

November: Daar gaan mijn sleutels

Altijd weer hetzelfde gezeur. Met grote verscheidenheid gevolgd door een woordengolf van jewelste. Stiekem schuifel ik door mijn kamer op zoek naar de sleutels. Voor de zoveelste keer zijn ze gaan lopen. Daar gaan mijn sleutels. Een tijd lang was het standaard dat ik mijn sleutels verloor. Soms meerdere malen per dag. De oorzaak kan ik vertellen. Er zijn teveel plaatsen waar ik mijn bos kan neerleggen. Aan het hekje, in een bakje, in mijn jaszak of in een tas. Dramatisch. Op een gegeven moment kon ik niet meer onthouden waar ik ze had neergelegd. Helemaal gek werd ik ervan. Voornamelijk om dat ik steeds aan iemand vroeg of zij wisten waar ik mijn sleutelbos had neergelegd. Lees meer.

December: Ik verscheurde je foto

Het is een tekst van het nummer van Koos Alberts dat uitkwam in 1984. Zojuist hoorde ik het nummer nogmaals en ik dacht, dat gevoel heb ik nu. Ik heb geschreven, ik heb geschreeuwd, maar uiteindelijk heb ik je foto verscheurd. Mijn hart is verscheurd. Lees meer.

Ik ben superblij dat ik deze teksten voor jullie heb mogen schrijven. In 2018 ga ik zeker door! Voor iedereen: fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!