De gedachten komen als tekstwolkjes voorbij. Ze ploppen op, op de momenten dat ik het rustig heb. Of op de momenten dat ik voor mij uit zit te staren. De tekstwolkjes hebben allerlei kleuren. Welke dat is, ligt aan het onderwerp. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik met mezelf in gesprek ben. Misschien herken je dat? Dan ben ik aan het mijmeren over een bepaald onderwerp. Over een deel van mijn verhalenserie of over een gebeurtenis. Voor mezelf ben ik aan het overwegen om de linkerbaan te kiezen of juist toch die rechter. Misschien zijn het twijfels, maar dat denk ik niet. Het is eerder mijn manier om de juiste beslissing te maken.
‘MC, je wilt toch wel met haar mee?’
‘Ik wil zeker met haar mee.’
‘Ga dan, ga dan.’
‘Ja, maar dat durf ik niet.’
‘Zal ik van de linkerkant komen aanlopen?’
‘Of toch vanaf de rechterkant?’
‘Moet ik deze notulen zelf uitwerken?’
‘Of laat ik het iemand anders doen?’
‘MC, vind je het gek dat ze staat te schreeuwen.’
‘Nee, maar eigenlijk wil ik het ook niet snappen.’
‘Wat ga ik als naam doen voor een kasteel.’
‘Zwarttoren, Wolkentoren of Qewichelhorst?’
Eerlijk gezegd vind ik het grappig om met mijzelf zo in gesprek te kunnen zijn. Het helpt mij een weloverwogen keuze te maken. Om hardop uit te kunnen spreken wat je denkt, kan eng zijn. Toch geeft het mij een goed gevoel. Al word ik soms raar aangekeken als anderen je zien mompelen. Dat gebeurt namelijk wel eens. Ik mompel wat ik denk. ’s Avonds nog snel even een kladblok pakken omdat er een geniaal idee boven komt borrelen. Het gebeurt namelijk veel te vaak dat er gedachten wegvloeien. Zo recht mijn kussen in.
Ik zie gedachten als een onuitputtelijke bron van woorden en zinnen. Heerlijk vind ik het om daarmee te kunnen spelen. Ze komen en ze gaan. Zo is mij geleerd. Een gesprek met jezelf kan confronterend zijn, maar dat hoeft uiteraard niet. Ik vind het regelmatig erg grappig om te zien wat mijn gedachten met zich meebrengen. Het is mijn wapen van goed en kwaad. Om het zo maar even te schetsen. Zoals Albus Dumbledore zegt: ‘Words are, in my not-so-humble opinion, our most inexhaustible source of magic. Capable of both inflicting injury, and remedying it.’
Photo by Benjamin Combs on Unsplash
11 Comments
Ik ben vaak aan het nadenken over van alles en nog wat en dat kan gedachteloos lang duren, maar een gesprek voeren niet. Ben het er helemaal mee eens om een kladblok altijd bij de hand te hebben, want anders verdwijnen sommige gedachten zo weer. Leuk artikel 🙂
Als ik heel geconcentreerd ben, zijn er momenten dat ik dit ook licht doe. Dan murmel ik een beetje in mezelf. Dat kan tijdens het werk (in de apotheek) soms vreemde blikken opleveren.
Bij mij gaat dat gesprek vaak nog hardop ook… Gelukkig hoort niemand me, maar soms denk ik wel eens: ze moesten me eens horen. Nu ben ik minder een beelddenken, dus ik zie ze niet als wolkjes voorbijkomen. Het is bij mij meer een soort ‘horen’. Soms ook vrij vermoeiend trouwens 🙂
Iedereen kan zich er over vallen, voor sommige is het heel confronterend. Maar met jezelf praten gebeurt vaak onbewust en geeft je niet het gevoel dat het iets raars is. Zo beleef ik dat wel ja.
Ik ben soms zo in gedachten verzonken dat je kan kletsen tegen me zonder dat ik je hoor haha
Wat fijn dat dit je echt helpt om iets te beslissen. Dan zou ik er zeker gebruik van maken!
O ik denk dat iedereen wel eens mompelt hoor 😉 Ik in ieder geval wel haha
Oh man heb je even haha. Zelfs als ik slaap ben ik in gesprek met mijn gedachten.
haha ik ken dat, ik heb al hele gesprekken met mensen voor ik ze daadwerkelijk heb
Een echte “conversatie” met mezelf heb ik niet, maar om wat extra moed te geven lukt het wel 🙂 Ik schrijf alles (echt alles) wat door me heen gaat op papier of in mijn gsm. Hoewel ik alles liever met pen & papier schrijf, is gsm soms net wat praktischer.
Haha ik doe dat heel vaak. Dan raadpleeg ik mijn gedachten of probeer het juist te beïnvloeden. Ook visualiseer ik soms hardop, als niemand thuis is onder het schoonmaken, heerlijk.