Column | Paprika's eten voor de leuk

Verwacht had ik het zeker niet. Dat ik ooit voor de leuk paprika’s zou gaan eten. Van heel veel dingen ben ik fan. Zoals knoflook. Maar paprika dus echt niet. Op een warme lentedag lagen de pakketten met vlees in de koelkast. Het kon niet missen dat we op korte termijn gingen barbecueën. Het vlees kun je niet voor een langere periode bewaren in de koelkast. En al helemaal niet met dit hete weer. Het was ruim 25 graden en de mussen hielden het niet lang meer vol. Net als het vlees. Gelukkig was het de volgende dag al zover. De barbecue ging aan.
In de tuin met een zonnetje en de lekkere geuren die mijn maag laten knorren. Heerlijk. Een groot glas cola staat op mij te wachten. Het vlees spettert alle kanten op. Het duurt dan ook niet lang voordat ik de eerste hap in mijn slokdarm kan laten glijden. Het smaakt goddelijk. Ik praat, ik lach en geniet. Zoals dat hoort bij een barbecue. Het geluk komt van de goede kant. Ook het weer is bijgetrokken. Langzaam stijgen er meer rookwolkjes in de buurt op. Het doel van vandaag is duidelijk: de gasfles moet leeg. De vraag is of dat gaat lukken. Er moet het een en ander aan vlees opgaan voordat het zover is.
Na een tijd mis ik iets, iets knapperigs en fris voor in mijn mond. Waar ik even op kan sabbelen. Ik kan er zo snel niet opkomen. En dan ineens: ‘komkommer!’ Dat is wat ik mis. Helaas word ik meteen teleurgesteld. Er is geen komkommer gehaald. Alleen uien, champignons en paprika. In alle kleuren. De uien heb ik al gehad, samen met de hamburger. De champignons zijn sowieso niet mijn favoriet. En dan merk je het al: de paprika blijft over van de drie. Ik vroeg de chef om de paprika en schep een kleine lepel uit de kom. Zo heb ik toch groenvoer gegeten. Zoals wij dat noemen. Maar mijn mening is niet veranderd: ik ben geen fan van paprika. Bij de volgende barbecue graag komkommer. De gasfles is namelijk nog niet leeg.