De telefoon opnemen heb ik altijd ernstig vermeden. Ik vind het lastig om op de toetsen te drukken en te hopen dat de goede persoon oppakt. Zelfs op mijn verjaardag deed ik dit niet graag. Dan werd er gezegd ‘Neem maar op. Het is toch voor jou.’ Tijdens mijn praktijkexamen administratie dacht ik dat ik het niet kon. Ik ben de kamer ingelopen en de zenuwen kropen bijna mijn mondgat in. Zo erg was het. Dit gedeelte van mijn examen heb ik afgesloten met een voldoende. Happy me. Heb ik een soort fobie voor telefoneren naar anderen? Ik denk het.
Tijdens mijn begeleidingsproces op het dr. Leo Kannerhuis kwam bellen aan de orde. Er was een plan opgesteld dat mij zou helpen om in een aantal maanden te gaan bellen. Zo maakte ik samen met mijn behandelaar een pyramide. Dit diagram gaf aan wie ik het makkelijkste vond om te bellen en wie het moeilijkste. Zo gingen we stapje voor stapje steeds hoger op de ladder. Als eerste kwamen mijn ouders, gevolgd door een aantal directe vrienden. Zo belde ik naar een vriendin of naar mijn ouders. Later werd dit gevolgd door zakelijke telefoontjes van scouting. Zo was ik een paar maanden onderweg.
De laatste stap die ik had uitgekozen was het bellen van de dokter. Dat was eigenlijk een voorwaarde. Ik moest leren om de dokter te bellen, voor het geval dit nodig is. Een spannende dag dat ik dit ging doen. Ik had ergens last van, van mijn been, als ik mij niet vergis. Dus ik ging bellen. Gelukkig had ik een goede uitleg gekregen van wat ik kon verwachten. Ik drukte een cijfertje in voor het keuzemenu en werd in de wacht gezet. Na bijna een kwartier wachten kon ik mijn verhaal vertellen. De volgende dag zat ik in de spreekkamer.
Nog steeds vermijd ik waar mogelijk de telefoon. Ik heb met zoveel mogelijk mensen afgesproken dat ze me van te voren een appje sturen als ze mij willen bellen. Tot nu toe werkt dat goed. Da-aa-aag pyramide.
Photo by Osama Saeed on Unsplash
12 Comments
Telefoneren is in deze tijd zo belangrijk, zeker als het nodig is een arts te bellen.
Knap dat je die stap hebt genomen, ik kan me voorstellen hoe moeilijk zo iets is.
complimenten
Hermie
Proficiat!
Ik ben ook niet zo’n beller, maar ik wijt dat altijd aan het feit dat we van de internet/mail generatie zijn…
Ik ben ook niet zo van het bellen maar als het moet moet het…. wij zijn beetje vervreemd met bellen volgens mij
Knap…
Vroeger vond ik het ook niets maar inmiddels weet ik door mijn werk niet beter en sta ik er eigenlijk niet meer bij stil
Oh ik snap je heel goed! Ik heb ook een hekel aan bellen. Mailen vind ik veel prettiger. Dan kan ik tenminste eerst even nadenken.
Ik ben nog steeds een soort van “zenuwachtig” als ik een belangrijk telefoontje moet plegen of als ik naar een bedrijf ofzo bel. Gewoon met bekenden heb ik er geen last van. Mooi geschreven!
Ik heb ook echt een hekel aan telefoneren. De enige met wie ik bel is mijn familie, vriend en 1 vriendin (want zij heeft een hekel aan appen)
Ik hou ook helemaal niet van bellen. Gek eigenlijk, want er kan niks gebeuren. De persoon aan de andere kant ziet je niet en in het uiterste geval kan je ook gewoon weer ophangen. Toch probeer ik het ook te vermijden door te mailen of te sms’en.
Ik heb voor mijn werk moeten leren bellen, want ik vond dat echt heel vervelend en vermeed het daarvoor echt als de pest! Echt iets wat je moet leren en durven doen!
Goed hoor dat je het wel hebt geleerd 🙂 ik heb zelf geen last van telefoneren, je ziet de persoon aan de andere kant van de lijn toch niet en vaak ken je ze niet eens. Maar een stagiaire bij ons vindt het wel heelll eng en moet steeds bijna huilen. Wat jij hebt gedaan zou voor haar ook goed zijn
Ik heb er nu geen problemen meer mee maar vroeger had ik er een absolute hekel aan