De rotte banaan

Een man van rond de vijfentwintig jaar loopt op een drafje met zijn aktetas in de hand. De stoep verdwijnt met meters tegelijk achter hem en hij heeft niks door. In zijn linkerhand houdt hij de Mechelsteiner Courier, de krant die hij dagelijks haalt in de plaatselijke kiosk. John heeft geen oog van wat er op de stoep gebeurd, laat staan van wat er op straat gebeurd. Auto’s toeteren voor het groene licht en een oud vrouwtje moet worden geholpen om de straat over te steken. Je kon echter wel merken dat John vaker over deze stoep liep. Hij ontweek moeiteloos de lantaarnpalen die diep de grond in waren gestoken. Echter duurde zijn onoplettendheid niet lang.
John’s voeten schoven langzaam naar voren. Zijn lichaam kantelde achterover en daar lag John dan. Met de krant en aktetas op zijn schoot. De oude vrouw aan de overkant lachte vriendelijk naar hem. Een jongeman kwam de winkel uit en bleef bij John staan, ook hij lachte. Wat is er aan de hand vandaag, dacht John. De winkelier gaf hem een hand en hielp John overeind te komen. Hij klopte zijn broek af van het stof en bedankte de winkelier vriendelijk. Net toen hij weg wou lopen om de straat over te steken, zag hij het: een bananenschil. En hij was nog aan het rotten ook.
De winkelier liep terug de winkel in en John bukte om de schil beter te kunnen bekijken. Hij was donkerbruin gekleurd, wat duidde op een lange ligtijd. De man kreeg een onsmakelijk gevoel bij het idee dat hij de banaan nog moest opeten. Een glijder, had hij het willen noemen. Stiekem moest hij grinniken om zijn eigen grap. Pikkende duiven kwamen zijn richting op. Ze begonnen de rotte banaan open te breken. Een pijnscheut goot door zijn rug, terwijl John zijn aktetas en krant bij elkaar zocht en opraapte. Vervolgens stak hij het zebrapad over en vertrok het centrum in.