Het stormde hard. Mensen lieten hun paraplu van hopeloosheid zakken. Het had geen zin. Takken werden van de bomen gerukt en blikjes cola rolden als kiezelstenen over de straat. Verlaten was het niet, integendeel. De NS probeerde om zo normaal mogelijk de treinen te laten rijden. Wat ze in mijn ogen redelijk is gelukt. Ik was onderweg van mijn werkervaringsplaats naar huis. Een rit met een overstap in het schema. Bij de snackbar op het station haalde ik een kroket. Die was ik lekker aan het oppeuzelen, terwijl mensen vrolijk langs me heenliepen.
Mijn sleutels. Waar waren die? Even een check in mijn jaszak. Het moest er toch inliggen. Gerustgesteld voelde ik de sleutels in mijn zak zitten. Daarop volgend haalde ik mijn hand uit de zak en liep een rondje door het station. Plots bleef ik stilstaan. Aan de rand van het perron schoof een OV-chipkaart over de rails. Mijn ogen werden groot. Die was van mij! Ik rende naar de kaart, die zich voortbewoog door de wind. Net wanneer ik wilde bukken, was de kaart verdwenen. Hij fladderde ongeveer vijf meter verder over de gladde rails heen.
In shock liep ik naar beneden om een nieuw kaartje te halen. Graag zou ik zonder geldboete naar huis komen. Bij de toegangspoorten stond een man.
‘Meneer, mag ik u iets vragen?’
‘Natuurlijk.’
‘Zou het mogelijk zijn dat ik door het poortjes zou kunnen? Ik wil graag een nieuw kaartje halen. De mijne is namelijk op het spoor gewaaid.’
‘Je denkt toch niet dat ik daarin trap, hé?’ De stationmedewerker zei het op een spottende toon.
‘Waarom zou ik hierover liegen?,’ was mijn reactie. ‘Mijn kaart ligt echt op het spoor en ik wil graag een nieuwe kopen.’
‘Als dat echt waar is, druk dan maar op de S.O.S-knop.’ Lachend liep de man weg.
Paniek. Ik durfde niet op de knop te drukken. Wat zou er dan gebeuren? Niet voor niks ben ik bedrukt met een autisme-stempel. Helemaal overdonderd liep ik terug het station op. Hoe kon ik nu thuiskomen?
Menu
13 Comments
Nee! Hoe ben je uiteindelijk thuis gekomen? Sommige mensen hebben echt geen respect voor anderen. Hoop dat die man dit ooit leest.
Ik heb een nieuw kaartje gekocht, haha 😊
Kafkaeske shit.
Wauw, echt goed geschreven dit!
Ugh, hekel aan NS. Dit kan toch niet… Alsof je voor de lol je geld er aan uit geeft…
Heb je nu ook een nieuwe ov-chipkaart dan? Stomme man joh. Daar trap ik niet in, tsss.
Haha wat een pech. Medeleven kent deze meneer niet
Mensen zeggen dat er geen empathie te vinden is bij autisme, maar in bizarre situaties is er geen empathie anders om en loop je vast. Alles valt buiten de kaders die je kent en dan………. Echt balen!
Wat klote zeg!!! Ik zou ook in paniek raken hoor. Heb je nog wel een nieuw kaartje kunnen kopen?
Wil je het netjes oplossen, krijg je zo’n reactie! Gelukkig heb je het op eigen kracht kunnen regelen, ben je veilig thuisgekomen en kun je het op een mooie manier van je af schrijven.
Ja, een beetje jammer ergens. Ging allemaal goed hoor 🙂
[…] plots over de rails ziet waaien. Een poging om een nieuw kaartje te halen, resulteert in een opmerkelijk gesprek met een medewerker van NS. In dit verhaal lees je de praktijk en tegen welke praktische […]
[…] Het stormde hard. Mensen lieten hun paraplu van hopeloosheid zakken. Het had geen zin. Takken werden van de bomen gerukt en blikjes cola rolden als kiezelstenen over de straat. Verlaten was het niet, integendeel. De NS probeerde om zo normaal mogelijk de treinen te laten rijden. Wat ze in mijn ogen redelijk is gelukt. Ik was onderweg van mijn werkervaringsplaats naar huis. Een rit met een overstap in het schema. Bij de snackbar op het station haalde ik een kroket. Die was ik lekker aan het oppeuzelen, terwijl mensen vrolijk langs me heenliepen. Lees meer. […]