De donkere spiegel in een kamertje

Op mijn handen kruip ik naar een vervallen ruimte van het huis. De spinnenwebben zijn bedekt met jarenoude lagen stof. Mijn handen raken het vale vloerkleed aan dat hier al decennialang ligt te vergaan en mijn ogen heb ik tot spleetjes geknepen. Ik probeer zoveel mogelijk het gewicht van mijn handen te verdelen op de vloer, anders kruip ik door een stofwolk. Iets wat ik natuurlijk niet wil. Mijn hoofd bonkt tegen iets hards aan en ik kijk op. Ik kan niet zo goed zien wat het is, maar het reflecteert zacht op het licht dat door een spleet in het gordijn komt.
Wanneer ik ben opgestaan klop ik het stof van mijn broek en onderarmen af en kijk naar het ding dat voor me staat. Een spiegel, dat is wat het moet zijn. De lijst is gemaakt van oud berkenhout en is vakkundig bewerkt met een dun mesje. Iedereen kan dat zo zien. De verf op de lijst is donker en dat geeft de spiegel een mysterieuze uitstraling. Door het licht uit de spleet kan ik net mezelf onderscheiden, maar over het hele object ligt een dikke laag stof. Ik pak een doek van de dichtstbijzijnde stoel en wrijf voorzichtig een dikke laag van de spiegel af. Door het inhalen van de stof moet ik hoesten en ik sla gauw een hand voor mijn mond.
Na een paar minuten is de spiegel stofvrij en kan ik zowaar mezelf zien. Ik lach een keer, al is het een beetje onzeker. Ik ben niet echt uit dik hout gesneden, misschien uit een dun berkenboompje. Ik probeer nog een keer te lachen. Je begint al een beetje mijn tanden te zien, maar het is nog niet jofel. Ik denk aan Severus Snape, in de oma-kleren van Marcel, en barst dan in lachen uit. Van het lachen kruip ik over de grond. Terug naar de uitgang van deze stoffige kamer.

Donderdag 29 december is het een grote dag. Een klein e-book zal als cadeautje op deze blog verschijnen. Mis het niet!
Foto van: roomed.nl