Ilona

Ik stopte tulpen onder alle kussens en zette het huis in brand. Zo boos was ik. Ik rende door de gangen en stormde zes trappen af voordat ik voor het gebouw stond. Het was een behoorlijk huis. Toen ik me omdraaide en het bovenste raam in zicht kreeg, schrok ik. Mijn lievelingsknuffel lag nog boven. Snel wou ik het nog even gaan halen, maar toen ik bij de deur aankwam. Stortte het kozijn boven naar beneden. De brandweer stopte met gierende banden naast me. Ik werd weggerukt bij de voordeur. Niks was er aan te doen. Mijn huis stond in vuur en vlam.
Naast mij op tafel stond een hoge hoed, net zo eentje als die van Burgemeester Modest uit Samson en Gert. Ik haalde er een verfrommeld papiertje uit, streek hem glad op mijn broek en las wat erop geschreven stond. In mijn krabbelige handschrift stonden er de volgende woorden: Zoek, waar hij niet zoeken kan. Zoek, waar een ander niet bij kan. Zoek, want alleen jij moet het vinden. Even verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik verfrommelde het papiertje weer in mijn handen en stopte het terug in de hoek. Van het bureau achter mij pakte in een nieuw papiertje, schreef de datum van vandaag erop en in het midden in Dion 12 schreef ik: Ilona. Ook dit nieuwe papier verfrommelde ik en stopte het in de hoed.
‘Ilona, Ilona, nee!’ Door de politie werd ik meegenomen in een veel te strakke boeien. Ik schreeuwde moord in brand naar mijn knuffel. Ik wilde haar ook meenemen. Mijn benen gingen wild tekeer. Ik wilde terug. ‘Blijf van me af,’ zei ik tegen de politieman die me vasthad. ‘Ik wil Ilona meenemen!’ De politieman verstevigde zijn greep op mij en trok me de kamer uit.