Mijn achtbaan aan emoties | Column

Schrijven is mijn vaste uitlaatklep. De diagnose autisme is bij mij lang geleden al gesteld en daar heb ik veel over geleerd. Ook hoe belangrijk praten is, omdat je anderen dan kan vertellen wat je voelt, wat je denkt, maar ook wat er in je hoofd omgaat. Zaterdag kwam ik thuis van scouting en het voelde ’s middags alsof ik op de bank in elkaar zakte. Ik voelde me moe en had geen zin om iets te doen. Geen rondje wandelen, niets te schrijven, maar alleen het verlangen om naar bed te gaan. Ik dacht: dit is niet goed. Ik heb beseft dat wat ik schrijf, geen diepe emoties zijn. Wel in gedichten die ik deel, maar eigenlijk niet in artikelen die ik met jou deel. Vandaag komt mijn achtbaan aan emoties los.

Alleen en zwak

Er zijn maar weinig momenten waarop ik mij alleen voel. Of buitengesloten. Of dat ik mij niet begrepen voel. Het komt sporadisch voor dat ik mij alleen voel. Zo had ik dit gevoel ook het afgelopen weekend. Waarin het mij opviel dat de meest leuke dames verkondigen een relatie te hebben. Helemaal prima en hartstikke leuk, want fijn vind ik het voor iedereen als er meer liefde is. Ik voelde mijn linkerhartkamer even stoppen met bloed doorpompen. Soms voel je je zo verwant met iemand, dat je een zwakte voor die persoon ontwikkeld. Heb jij dit al eens voor iemand gevoeld? Mijn gedachten vragen enkel nog wat er gebeurt als ik alleen achterblijf terwijl vrienden gezinnen stichten.

Lees ook: Prikkelfanaat: mezelf expres pushen? | Column

Is dit volwassen zijn?

Diepe gesprekken maak je mij blij mee. Recht naar de kern. Wat wil je tegen me zeggen? Het is naar, maar soms voel ik mij de kleine Mitchel die nog op school zit. Wanneer ik mezelf het meest voor de kop sla, is wanneer ik op kinderachtige wijze iets vertel. Ik kan er niks aandoen. Het is mijn teken dat ik mij veilig bij je voel, maar het lijkt of ik er weinig controle over heb. Is dit volwassen zijn, vroeg ik mij daarom ook af. Het moet eigenlijk niet uit maken, want elk individu heeft zo zijn eigen dingen. Net zoals ik mijn stem heb, die ik echt niet altijd prettig vind. Of het kraakt of ik bulder over een heel plein heen. Toch laat het mij onzeker voelen. Vooral ook omdat ik vaak binnensmonds praat en dan hoor: ‘Wat zeg je Mitchel?’

Mijn achtbaan aan emoties

Vrij stabiel ben ik in emoties. Althans dat vind ikzelf. Maar soms heb ik een weekend waar ik even geen zin in heb en dan creëer ik voor mezelf mijn achtbaan aan emoties. Al voel ik mij dan onzeker en alleen, ga ik mezelf nog meer afzonderen. Ter compensatie van een drukke periode, is mijn verwachting. Gelukkig is schrijven een goede uitlaapklep en ik heb geleerd dat uitspreken waar je mee zit alleen maar verstandig is, zodat je geen emoties opkropt. Gelukkig is de werkweek weer begonnen en ben ik buiten geweest.