Mijn eigen sketch

Het is een droom. Voor het publiek staan en dan mijn eigen sketches vertellen. Op een druk in het midden van de zaal en er dan maar drie euro voor krijgen per persoon. Dat zou mooi zijn. Wanneer ik dit schrijf, ben ik op Fort Weerterbergen. Gezellig in een huisje voor het weekend met mijn familie. Onderweg naar Weert zei ik tegen mezelf: ‘Hier wil ik wel een scéne van maken.’ Na het vakantiehuisje te hebben verkend, pakte ik mijn kladblok en trok de dop van de pen. Oeps. Ik was helemaal vergeten wat ik wou schrijven.
Ik weet het niet. Geen idee. Het spookt maar door mijn hoofd. Denk MC, denk. Veel helpt het in elk geval niet. Het enige wat ik nog weet, is dat de auto rond Eindhoven reed en ik moest lachen om wat mijn eigen gedachten waren. Ik droomde ervan om daarna de sketch te schrijven. Herken je dat? Dat je je eigen hersenspinsels ontglipt? Ze zijn je te snel af. Het klinkt wellicht een beetje spottend, maar dat is wel hoe het is. Ik vind het grappig om te merken dat ik me er zo druk over kan maken. Wat ik ook écht wel heb gedaan.

Recordtijd

Een Eureka-moment? Dat zat er niet in. Al hoewel ik dat herken, haha. Veel van deze momenten ontglippen mij. Dat gebeurt regelmatig zelfs. Dan denk ik achteraf: ik wil wel iets opschrijven, maar ik ben het kwijt, vergeten, spoorloos. Gelukkig maak ik steeds vaker een ‘to-do lijstje’ in mijn notities, zodat ik op mijn telefoon kan terugkijken wat ik in gedachten had geformuleerd. Het is irritant, soms gruwelijk irritant om op te moeten merken dat je eigen gedachten je ontglippen. Het is soms ook zeker goed dat het gebeurd, anders loop ik de hele dag rond met een big smile. Daar worden een hoop mensen ook niet blij van, denk ik. Deze column heb ik in twintig minuten geschreven, echt een recordtijd. Het is wel een beetje jammer dat ik nog steeds niet weet waar het oorspronkelijk over ging. Gelukkig heb ik er wel een sketch van kunnen schrijven.