Niet echt, echt nep

Op een verjaardag van iemand zit ik te luisteren naar twee onbekenden die tegen elkaar hele gesprekken lopen te houden. In mijn onderbuik voel ik kriebels en in mijn gedachten komt een rits aan scheldwoorden voorbij. Niet dat ik ze niet mag hoor, maar meer om het gevoel dat ik bij ze heb.
Doordat ik autistisch ben, merk ik sneller of mensen ‘echt’ zijn of niet. Daarmee bedoel ik of ze menen wat ze zeggen. Het gevoel dat ik daarbij heb is heel verschillend. Soms een rare kriebel in de buik, een zenuwtrek in mijn rug of gewoon een akelig gevoel bij een persoon. Mijn gedachten werken ook niet bepaald mee, zoals ik al zei: een vloedgolf aan scheldwoorden. Natuurlijk gaat het ook gepaard met vooroordelen. Als ik mijn tante bijvoorbeeld niet aardig zou vinden, dan zou ik dat gevoel veel sneller hebben gehad. Door mijn autisme is dit puntje dan weer een stuk makkelijker. Je sorteert de ‘neppers’ er al snel uit. Al blijft het soms nog steeds moeilijk wat je van bepaalde mensen moet denken.
Tonen. Heel veel zit hem in de toon die mensen tegen mij aanslaan. En of ze dit doen met aarzeling of gewoonweg eruit flappen. Het is natuurlijk nooit verstandig om zomaar van alles te gaan schreeuwen, maar als je op een bepaalde toon praat, dan voelt het voor mij toch alsof je toneel speelt. En sommige mensen kunnen heel goed toneelspelen. Ik zal geen namen noemen. Maar het is wel een cruciaal onderdeel waar menig autist last van kan hebben.