Nooit meer dit uitzicht & verhuizen | Column

De tijd is gekomen om het ouderlijk huis te gaan verlaten. Een hele stap in het proces van zelfstandig worden. Geen was meer die gedaan wordt en zelf je eigen boodschappen doen. Dat betekent ontwikkelen van nieuwe ritmen. Maar het betekent ook meer vrijheid en juist zelf mogen bepalen wat er ‘s avonds op bord ligt. Echter zie ik nooit meer dit uitzicht door de verhuizing en dat maakt mij emotioneel. De wolken die langzaam boven de boomtoppen voorbijdrijven in roze of oranje tinten. Dat ga ik missen, omdat ik gehecht ben aan deze plek. Ik weet niet anders. 

De advertentie in de krant

In de krant stond een advertentie voor een grote kamer met alle prijzen inclusief. Google Maps is dichtbij voor het zoeken van een locatie en gelukkig is Streetview in Nederland niet verboden. Mijn hart begon sneller te kloppen bij het zien van de villa waarin de kamer gelegen is. Een paar dagen later had ik de bezichtiging waar ik erg zenuwachtig voor was. En het helpt niet mee als je je horloge niet kan vinden. Want wellicht heb je het eerder gelezen, maar door het dragen van een horloge voel ik mij krachtig. Alsof het een soort hulpmiddel is. Hoewel de communicatie vaag is (waardoor ik geprikkeld word), ga ik deze uitdaging aan. Daarmee is één van mijn doelen voor 2020 bewaarheid geworden. 

Deze derde alinea schrijf ik in mijn nieuwe kamer. Het is nog stil, maar dat zal niet lang meer duren. Op een strandstoel wacht ik totdat IKEA komt om mijn bed, bank en nog veel belangrijker, mijn BILLY-kast komt leveren. Daar heb ik echt naar uitgekeken. Drie tassen heb ik opnieuw de 20-treden-trap opgebeurd en daarvan heb ik geleerd dat je beter minder in kunt pakken, omdat dat je rug ten goede komt. Vanuit mijn raam zie ik een schoorsteen die mij aan Sinterklaas laat denken. Daarachter zie ik nog enkele daken, maar verder enkel het groen van de Veluwe. Alleen de boomtoppen zijn vanaf hier zichtbaar. 

Nooit meer dit uitzicht

Vrijdagavond is mijn eerste nacht in deze kamer en dat vind ik extra spannend. Gaan anderen niet klagen als ik pas ‘s nachts in de villa kom? Of vinden ze het vervelend als de deur op werkdagen al om 06:40 uur opengaat? De rust hier is voorbij. De eerste chipszak gaat open en ook een pak met chocoladekoekjes gaan het niet lang redden. Gelukkig zijn er twintig treden om het eraf te sporten. Nooit meer dit uitzicht is overdreven, want ik kan nog altijd in ‘mijn’ slaapkamer gaan staan om te kijken hoe de wolkenvelden achter de boomtoppen naar het oosten verdwijnen.