Column: Romy

Het is een mooie, rustige zaterdag, zaterdag 26 april 2014. Het is tegen de avond en ik lig rustig op mijn bed tv te kijken, het is de eerste Koningsdag. Het nieuws is op tv. Ze hebben het over de feesten in Amsterdam en dat er overal mensen lopen in het oranje. Die mensen zijn lekker aan het feesten, ik lig op bed tv te kijken. Een leuk programma, tweede seizoen met drie mannen en vrouwen.
Die avond kreeg ik een appje van mijn goede vriendin Romy. Ze woont in het westen der Nederland en een leuke meid om te zien. Het eerste berichtje wat ik las was: ‘Mitchel.. ik heb gisteravond geprobeerd zelfmoord te plegen.’ En het volgende berichtje kwam erachteraan: ‘Ik dacht er gister toen wel aan om jou te bellen, maar ik wilde je er niet mee lastigvallen.’ Ik schrok echt heel erg. Had dit nooit van haar verwacht, maar als een vriend wil je er voor haar zijn! Ik ondersteunde haar zo veel mogelijk en ze vertelde me alles. Hoe ze het had willen doen, wat er aan de hand was en dat ze haar hele arm onder had gesneden. Op haar hele arm zaten littekens.
Ze vertelde me in het kort dat ze zich al langer sneed en dat ze touw bij haarzelf om de nek had gebonden en dat ze haar polsen gruwelijk wou doorsnijden. Ze dacht dat ze het wel kon, maar het mes was te bot. Het strandje waar dit allemaal gebeurde op die avond daarvoor, was verlaten. Alleen Romy zat daar, aan de rand van het water. Toen we die volgende ochtend aan het appen waren, toen voelde ik me zo kut. Ikzelf kon niks doen. Ik woonde aan de andere kant van het land. Ik zei tegen Romy dat ze hulp moest zoeken. Die hulp die ik haar niet geven kon, maar haar ouders misschien wel. Ze zou met hen moeten gaan praten. Praten is vaak het beste medicijn, met lachen verberg je het alleen maar. Of erover schrijven, zoals ik nu doe. Tot slot kwam Romy zelf met het idee dat ze weer naar de psycholoog moest, daar was ze een jaar eerder ook geweest.
Een paar weken lang was ik bang dat ze me echt verliet en nog steeds.. Het is totaal niet leuk om van mensen te horen dat ze weg willen, van alles. Zelfs niet als je ze bijna nooit ziet.