Column | Schelpen

Speciaal voor deze dag heb ik een nieuw deuntje op mijn telefoon gezet. Namelijk het liedje ‘Met de trein naar Zandvoort…’ Wedden dat jij het liedje al afmaakte? Afijn, ik zat dus vanochtend in de trein naar, jawel, Zandvoort aan Zee. In mijn tas had ik allerlei praktische dingen gestopt, zoals pleisters, mijn zonnebril en etenswaren. Ik pakte een lekkere krentenbol en begon deze op te peuzelen toen mijn telefoon afging. ‘Met de trein naar Zandvoort, tjoeketjoeketjoek.’ Mensen keken naar het plafond alsof het geluid daarvandaan kwam. Ik moest in mezelf lachen en nam op.
De lucht werd blauwer en blauwer toen we het dorpje aan zee naderden. Ik stapte de trein uit en keek om me heen. Recht zo die gaat naar de zee. De boulevard strekte zich voor me uit, maar die stak ik meteen over. Mijn schoenen maakten afdrukken in het zachte zand en ik liet me zo achterover vallen. Met mijn armen maaiden ik door het zand heen en schoof het zo als een engeltje van me af. De schelpen gleden tussen mijn vingers door. Een gevoel van geluk bekroop mijn lichaam en gedachten en ik was blij met mijn dagje uit.
Een bakje haalde ik tevoorschijn uit mijn tas en terwijl ik deze opende was mijn gezichtsveld al schelpen aan het sorteren. Op kleur, grootte, een hoekje eraf of niet, de vorm, met of zonder gat. Het maakte me eigenlijk niet heel veel uit. Als ik ze maar mee kon nemen naar mijn eigen wereld, daar aan de andere kant van Nederland. Ik stopte eerst een schelp met een rood motief in mijn bakje, gevolgd door een blauwe en zwarte. Uiteindelijk had ik meer dan twintig schelpjes verzameld toen mijn telefoon ging. ‘Met de trein naar Zandvoort…’