Thuis

‘Voor ik ga, hef het glas, want hier voel ik me thuis. Maar goed, ik zal, ik ga, ik ga naar huis’ – Jan Smit
Wanneer de poort krakend opengaat en ik mijn fiets in de schuur heb gezet besef ik weer dat ik op bekend terrein ben. De sleutel probeer ik in het slot te steken, maar dat gaat standaard twee keer mis, dus weer een paar krassen erbij rondom het sleutelgat. Mijn ouders begroeten me vriendelijk als ik binnenkom en mijn tas in de woonkamer heb gezet. In de woonkamer hangt een schilderij, het trouwboeket van mijn ouders en wat fotolijstjes. Normaal zou ik regelrecht langslopen zonder ernaar te kijken. Maar vandaag is anders, vandaag kijk ik naar een grote foto van mij en mijn zusje. De foto is twee jaar geleden genomen tijdens een shoot die we hebben gedaan samen met mijn neefjes en nichtjes. Een behaaglijk gevoel kruipt er door mijn rug heen en ik word er spontaan blij van.
Thuis. Thuis is een plek waar je jezelf hoort te kunnen zijn. Een plek met je eigen spullen en je eigen gewoonten die andere huisgenoten van je weten, en begrijpen. Dat is meestal nog wel een puntje. Mijn thuis is mijn thuis. Ik ben er geboren en nog steeds kom ik er elke dag binnen. Soms heel vluchtig, soms heel snel, maar ik kom er wel. In mijn kamer zie je van alles. Allereerst veel te zware meubels die je niet opgetild krijgt, maar ook apparatuur en licht geverfd behang. Ik houd van prulletjes. Zo staat mijn hele vensterbank vol met verschillen uilen en met plantjes, stenen en schelpen. Ook heb ik nog een aantal sierbootjes staan.
Heb je het begrepen? Voor als je het nog niet begrepen had: Ieder kind, volwassene en mens verdient een eigen plek waar die zich terug kan trekken als het even niet gaat en waar er eerst geklopt wordt als je naar binnen wilt. Knock knock, who’s there?