Voelen en denken, Schotse Hooglanders | Column

Wat is de laatste keer geweest dat jij voor een ander bent opgekomen? Nog belangrijker: voor jezelf. Een weekje ben ik van huis geweest. Eerst vijf dagen in een natuurhuisje in Hooghalen, Drenthe. Vervolgens ging ik afgelopen weekend op scoutingkamp. Voor mijn aanvang in Drenthe ervaarde ik dat de spieren aan mijn linkerkant vastzitten. Diverse knoopjes hebben zich ontwikkelt waardoor het draaien van mijn nek bijna niet te doen is. Gelukkig had ik tijd voor mezelf. Om te voelen en denken en om naar Schotse Hooglanders te kijken. Hoe dit verder gaat? Je komt erachter als je doorleest.

Ongeduldig 

Vervelend vind ik het dat in vrijwel alle schrijfsels terugkomt dat ik stress ervaar. Ik zou het onterecht vinden om dat achterwege te laten, want dat is wat ik ervaar. De elastiek staat strak gespannen. Maar gelukkig dat deze losser en losser komt te zitten. Doordat deze elastiek zolang op spanning heeft gestaan, kan mijn lichaam zich maar moeilijk in een ontspannen stand brengen. Ik word ongeduldig als ik maar even niets doe. En wat ik merk, is dat ik niet de enige ben. Heel veel mensen staan altijd ‘aan’. 

Voelen en denken

In energetische sessies heb ik geleerd dat de linkerkant van het lichaam staat voor voelen. De rechterkant staat voor denken. Wat ik gewend ben, is dat je beslissingen neemt vanuit je hoofd. Het kan net zo verstandig zijn om te luisteren naar wat je hart óf lichaam aangeeft. Het is tijd om tijd te maken voor leuke dingen. Voordat tijd mij inhaalt, want dat gevoel is wel wat ik krijg. Tijdens een massage viel dit kwartje. Linkerschouder, nek en linkerarm voelen anders aan. Alsof het mij prikkelt. Mijn hart wil dingen schreeuwen. Terwijl ik onbewust negeer, omdat ik mijn eigen ding doe. 

Schotse Hooglanders

In mijn dagen die ik in Drenthe doorbracht, besefte ik mij wat een mooie provincie het is. Ik onderzocht het Hijkerveld vlakbij het dorpje Oranje. De auto parkeerde ik op een tot dan toe lege parkeerplaats. Welke aansloot op een schaapskooi. Een aantal grote eiken markeerde het landschap van weiland en heide. Daar grazen ook een kudde Schotse Hooglanders. Ik vind het prachtige dieren met een roodharige vacht, prachtige koppen met horens en toch zachtaardig. Iemand maakte mij daar toch boos. Namelijk een man die met zijn camera middenin de heide stond. Bij het dier met de grootste hoorns. Enkele meters daarachter stond een jong. Wat ik niet snappen kan, is hoe stom iemand kan zijn om zo dichtbij een wild dier te komen. 

Koop een lens met een groter bereik, is wat ik toen dacht. Deze ‘fotograaf’ liep door de kudde heen. Aan deze dieren merkte je dat ze dat niet prettig vonden. Ze werden onrustig en schudde van tijd tot tijd met hun kop. Mij lijkt het een teken dat je rechtsomkeert moet maken. Ik zou het ook niet fijn vinden als iemand mij een camera in mijn snoet duwt. 

Ook bij deze gebeurtenis in het Hijkerveld gaat denken voor het voelen, want ik wou die man zeker woorden geven. Ik heb het niet gedaan. Ik dacht deze ‘fotograaf’ het zelf maar moest uitzoeken. Voelen en denken geldt ook voor het opkomen voor dieren, als andere dat niet doen.