Vandaag geen gedicht over de liefde, maar over de donkere dagen. Dagen dat er zwarte wolken door je hersenpan ruisen en je niet weet wat te doen. Op die dagen moet je naar het licht zoeken, want je moet weten dat het licht in jezelf zit. Niemand kan zonder dat lichtje. Het is de sterkste bron die je kunt bezitten en dat is een lach. Lachen maakt mensen blij en is tevens goed voor de gezondheid. Al moet ik toegeven dat die zwarte wolken kunnen blijven ruisen, want dat hoort bij de mens. Dat is niet erg, maar geluk verdien je in het leven. Al kan het op hetzelfde moment weer weg zijn. Het bijbehorende gedicht heet Een lach verdrijft de wolken.
Een lach verdrijft de wolken
Donkere wolken drijven weg over je hoofd
Je krijgt niks vanzelf in het leven
Geluk dien je te verdienen
Geluk kun je ook verliezen
Het belangrijkste is te blijven lachen
Dat laat de donkere wolken verdwijnen
De lichtknop in de schedel moet aan
Als dat gebeurt kun je gaan
Aan dat gemopper heb je niets
Want wat ga je daarmee bereiken?
Geluk dien je te verdienen
Geluk kun je ook verliezen
Laat zien dat je naar de wereld lacht
Dan komt er licht naar je toe
Want wie zoveel licht uitstraalt
Wordt nooit onderuitgehaald
Een krachtige indruk is gewekt
Mensen denken
Die is niet kapot te krijgen
Laat hen maar zwijgen
Geregeld hoor ik mensen zeggen dat ze het beeld achter het gedicht niet snappen. Dat vind ik helemaal niet erg, want dat maakt het onvoorspelbaar. Ik houd daar wel een beetje van. Een beetje het mysterieuze zoeken. Voor nu ben ik vooral benieuwd: waar denk jij aan bij dit gedicht? Wat voel jij?
In dit gedicht voel ik de kracht van de lach. Het middel om alle nare dingen uit het leven te laten verdwijnen. Gewoon de tanden laten zien op een vriendelijke manier. Dat mag wat mij betreft best.
Hoe verdrijf jij de wolken?
Het vorige gedicht dat ik deelde op mijn blog ging over het mooiste natuurgebied.
De door mij geschreven gedichtenbundel is te vinden in mijn webwinkel, maar ook op Etsy.
6 Comments
Ik zie het als zoeken naar wat mooi is, ook – of juist – op de momenten dat dat heel ver weg lijkt. De menselijke geest is veel sterker dan we denken en dat merk je in het omgaan met de duistere kanten van het leven. Overigens ben ik er wel voor om die pijn eerst te erkennen, anders wals je over je eigen beleving heen.
Ik verdrijf de wolken niet. Ik laat ze toe. Soms blijven ze dan wat langer hangen. Soms worden ze spontaan verdreven door de krachtige lentezon. Het is een geven en nemen, en dat voelt als een goede balans. Meedeinen op de golven van de wolken.
ik vind het een heel helder en duidelijk gedicht. Hte gaat over blijven lachen, ook als het niet leuk is. Want lachen geeft kracht en mopperen niet
Heel goed Felice. Ik vind dat dat het motto moet zijn!
Ik haal eruit dat alleen jij (diegene met de donkere wolken, dus jezelf alleen iets aan de situatie kan veranderen. Door middel van lachen, positief denken etc.
Mooi omschreven.
Ik denk aan:
Kom op mensen
schouders eronder
trek iets positiefs aan
dat past altijd.