Na jaren van coachingsgesprekken heb ik een afkeer ontwikkeld voor drie irritante vragen. Je kunt het vergelijken met dat de psychiater als deze ‘Hoe voel je je vandaag?’ aan je vraagt. Ik kan me nog herinneren dat ik een coach voor minutenlang heb genegeerd, omdat ik meermaals heb aangegeven dat dit niet de vraag voor mij is. Je moet iets proberen om gehoord te worden, of niet dan? Verder in dit artikel lees je over deze drie vragen en wat het bij mij oproept.
Wat voor cijfer geef je hierbij?
Oké, wacht even. Mijn gevoel hangt af van een cijfer alsof er een toets wordt beoordeeld. Hier kan ik niets mee, omdat een gevoel iets persoonlijks is en niet rechtstreeks wordt bepaald door feiten. Dat maakt dat ik het lastig vind om een cijfer aan mijn gevoel toe te kennen. Mijn coach probeert uiteraard om met deze vraag te achterhalen hoe slecht (of goed) ik mij bij een situatie voel, maar als je het aan mij vraagt bestaan er meerdere manieren om hierachter halen. Bijvoorbeeld het cijfer te veranderen in een beoordeling. ‘Vandaag gaat het matig.’ Dit lijkt mij gemakkelijker dan het toekennen van een cijfer.
Waar wil je het vandaag over hebben?
Een aantal onderwerpen komen terug tijdens elk coachingsgesprek. Het begon op de middelbare school al met stress. Later kwam er steeds meer ruimte om ook de oorzaken en gevolgen hiervan te onderzoeken. En momenteel, in 2019, voel ik de mogelijkheid om te vertellen over uiteenlopende zaken zoals mijn vrije tijd, relaties en situaties die ik als moeilijk heb ervaren. Grotendeels is dit opgenomen als een gesprek per sessie, maar de grote lijnen van een coachingstraject staan beschreven in een Plan van Aanpak.
Zullen we een vervolgafspraak inplannen?
Dit vind ik een leuke vraag. Alsof zorgverleners verwachten dat een nieuwe afspraak maken niet nodig is. Dat is wel erg positief bekeken. Ik heb niet voor niets een bevestiging ontvangen met het aantal uren per week. Of ik deze inzet of niet, maakt niet uit, maar een volgende afspraak komt sowieso. Anders heeft een indicatie geen nut meer.
Ik denk dat dit de 3 meest irritante vragen zijn die door zorgverleners gevraagd kunnen worden. ‘Wat voor cijfer geef je hierbij?’ vind ik echt de meest verschrikkelijke. Ben jij eens bij een maatschappelijk werker, psycholoog of psychiater geweest die ook irritante vragen stelde? 😛
Photo by Hello I’m Nik 🇬🇧 on Unsplash
16 Comments
Herkenbaar, ook de vraag ‘Wat kan ik voor je doen?’ Roept bij mij irritatie op.
Als ik dát wist kon ik het zelf oplossen. Ik kom hulp vragen omdat ik het zelf niet weet of kan.
Ik ben nog nooit bij een maatschappelijk werker, psycholoog of psychiater geweest, dus kan er niet over meepraten. Ik heb wel een ‘managementkreet’ waar mijn tenen van gaan krullen: wat het je er zelf al aan gedaan. Brrrrr
Haha ja zo’n cijfer is heel omslachtig. Hoe geef je een cijfer aan een gevoel!?!
Uit het onderwijsveld wil ik daar nog aan toevoegen : zie het niet als een probleem, maar als een uitdaging …..brrrr
Een coach minutenlang genegeerd… 😀
Ik heb honderden gesprekken gehad door de jaren heen, maar irriteerde mij vooral aan onkunde. De vragen op zichzelf geven al weer wat de rolverdeling is, ze komen rechtstreeks uit een boekje. Net als de vraag en kreet van de reacties hierboven. Ik was bezig met de opleiding maatschappelijke zorg/ervaringsdeskundige en liep tegen deze manier van werken aan. Je praat namelijk niet meer met een persoon, maar met een aangeleerde vaardigheid. Dat hoeft niet eens de bedoeling te zijn van een hulpverlener, maar kan wel vervelend zijn.
Nu ken ik jouw situatie niet, misschien vind je die coach verder wel heel goed. Wat ik weet is dat goede psychologen/psychiaters enzovoort erg schaars zijn. De goede ervaringen die ik heb gehad hadden allemaal te maken met persoonlijkheid en inhoud. Ik wil het gevoel hebben dat ik met een persoon praat, niet met een functie. En dan kan de rolverdeling best duidelijk zijn zonder op de voorgrond te komen. Een goede hulpverlener probeert ervoor te zorgen dat je jezelf op je gemak voelt in een gesprek.
Dat van die vervolgafspraak kan nog wel, zou vrij onschuldig kunnen zijn, net als waar wil je het over hebben. Maar dat is persoonlijk en ligt ook aan allerlei omstandigheden etc. Maar het cijfer is ronduit storend, behalve als je er zelf om gevraagd hebt natuurlijk. Het is een gemakzuchtige manier om informatie te vergaren zonder enige diepgang. Er zullen vast wel eens situaties of personen zijn waarbij dit nodig is. Maar ik zie zoiets als een belediging, zou mij niet serieus genomen voelen als persoon.
Cijfers zijn er voor toetsen ja, een vereenvoudigde weergave van de inhoud en impliceert voor mij meteen ook een vereenvoudigde kijk op mij als persoon. Mensen praten namelijk niet op die manier met elkaar. Uitzonderingen daar gelaten worden er geen cijfers gegeven voor gevoelens, ervaringen etc. Maar goed, dat is de praktijk van een groot deel van de hulpverlening, kom het vaak zat tegen. En dan is er van hulpverlening eigenlijk geen sprake meer.
Lol sorry voor de halve blog reactie op je blog, werd even getriggerd 🙂
Ik vind je lange antwoord geweldig. Hartstikke bedankt!
Ik herken veel van wat je zegt. Eigenlijk ben ik gezegend met hele goede coaches door mijn hele traject, maar sommige vragen geven me echt kriebels.
Het is irritant als de vragen niet aansluiten bij wat je nodig hebt als client. Van die standaardvragen waar je vervolgens niets mee kunt.
Mijn grootste irritatie: ‘Wat doet dat met jou?’ De hulpverlener speelt dan puur in op het vermeende gevoel, terwijl er aan de niet-helpende situatie voorbijgegaan wordt. Dat werkt niet bij mij. Ik heb meer aan zoeken naar oplossingen.
Nee ik herken dit niet, maar snap heel goed dat je dit vervelend vind. Het is ook best lastig, zo vroeg ik toen ik in op een oncologie afdeling werkte aan de mensen, hoe voelt u zich vandaag, in plaats van hoe gaat het. Want dat het @#$$$ ging dat begreep ik wel, maar als ik vroeg hoe ze zich voelde, dan vertelde ze dat ze verdrietig of zonder hoop zaten en kon ik hier met ze over praten.
heel herkenbaar haha heb zoveel hulpverleners gehad dat ik nu de laatste jaren mijn standaard tekst heb…..”zoek het maar op in het dossier” staat alles in 😀 ja ook de antwoorden op een vervolg afspraak hahaha, standaard …ik bel jullie wel
Het cijfer! Daar kan ik ook niets mee. Heb sowieso niets met cijfers, dus een andere aanpak lijkt mij hier ook gewenst.
Bij mijn vorige werkgever werd je tijdens het functioneringsgesprek ook gevraagd wat voor cijfer je jezelf zou willen geven. Inderdaad een irritante vraag, want hoe bepaal je voor jezelf wat je waard bent uitgedrukt in een cijfer?
Ik heb 3 maanden de opleiding SPH gevolgd. Toen ik moest oefenen in de reacties “hmmm… ja… ga door” ben ik daar afgehaakt. Toch vind ik dat een goede coach je erg goed en effectief kan helpen. Het zijn juist niet de standaard zinnen die de meeste impact hebben!
Ik vind het geen irritante vragen hoor, vind het juist fijn om alles duidelijk aan te kunnen geven!
Ah, dat vind ik zo herkenbaar…
Ik weet dat mijn psychologe ook regelmatig vroeg, ze is er nadien wel mee gestopt, welke kleur mijn gevoel had… Wat? een kleur??? Zelfs met de theoretische uitleg erachter, kan ik het nog steeds niet… een gevoel heeft toch geen kleur????
Ik vind de vraag: ‘Wat gebeurt er nu met je?’ altijd erg cliché.
Vreselijk irritant! Elke keer als je iets uitlegt ook weer de vraag: en? Hoe voel je je daarbij? Ja kut. “ oke, en kun je dat uitleggen? “ van die standaard antwoorden waarvan ik steeds dacht nee. Dit hoeft echt niet.