Levensherinnering | Het Maffia-welpenkamp

Warme lamp
Vroeger was ik een welp. Ik had een groene blouse aan en sprong vrolijk in het rond rondom De Geitenberg. In één van die zomers gingen we op kamp naar een locatie in Doornenburg. Dit is een vrij klein plaatsje in Gelderland. Midden tussen de rivieren. Hier heb ik geleerd dat een lamp warm kan zijn. Zeg maar gerust heet. Heb ik hier iets van geleerd? Hoogstwaarschijnlijk niet. In de keuken hing een set met spotlampen, zonder kapjes. Met andere woorden: je kunt de lamp gelijk aanraken. Zonder dat er een plaatje voorziet. En zo geschiedde. Als een jongetje van ongeveer tien jaar raakte ik die lamp aan. Auw!
Maffia en dropping
Het thema van dit kamp was de Italiaanse maffia. Daarom moest er natuurlijk een smokkelspel gespeeld worden. Zoals gebruikelijk in de vereniging uiteraard in het donker. Twee tiental zaklampen schenen over het terrein om elkaar te spotten. Zakjes met bloem moesten dienst doen als zogenaamde cocaïne. Deze moesten over de Italiaanse grens worden gesmokkeld. Wie werd gespot door de politie, kon het zakje inleveren.
Midden in de nacht liep ik dan met een groepje andere jongens over de dijk. Het was pikdonker. We hadden een paar uur slaap erop zitten. En toen moesten we eruit. Aankleden, werd er geroepen. En even later werden we met de auto op een plaats afgezet. De tocht leidde ons over de dijk. Een stukje verder zagen we het water glinsteren in het licht van de maan. Een prachtig gezicht. Vervolgens werd het echt spannend. Achter ons reed politie! De twee agenten sprak de leiding of we niet waren gekidnapt. Onze blousen waren niet te zien achter onze jassen. Gelukkig konden ze uitleggen dat we van scouting waren. Je snapt wel dat wij onder de indruk waren.
Kasteel Doornenburg
Misschien dat hier mijn fascinatie van kastelen is ontstaan. Op de donderdagmiddag van het kamp stond een bezoekje aan dit kasteel gepland. We kregen een rondleiding en zodoende kwamen we terecht in de schatkamer. Hier stond een schatkist die ze vroeger gebruikten. Met de groep stonden we om de kist heen. Ik vooraan. De vrouw vroeg of wij konden bedenken waar het reserveslot zat. Iedereen schudde nee. Ik knikte ja en raakte de bovenkant van de deksel aan. De vrouw was zichtbaar verrast. Ze vertelde dat het niet vaak voorkwam dat iemand het wist. Het was van mijn kant natuurlijk een pure gok. Maar ik had een goede middag.