Het einde van de onderbouw kwam in 2010 voor mij in zicht. Elk jaar werd de tweede klas afgesloten met Taaldorp. Dit is een project waarbij je in elke vreemde taal die je leert, een aantal gesprekjes voert en opdrachten maakt. Voor mij betekende dit drie dagen. Iedere dag een aparte taal. Duits, Frans en Engels. Het hele schooljaar werkte ik en mijn klas naar dit moment toe. We oefenden in de les met onze uitspraak en stampten de zinnen erin. Het laatste is geen probleem, maar het moeten uitspreken, dat wel. Mijn faalangst is/was groot en spreken voor een groep durfde ik niet.
Samen met anderen werd een plan opgesteld om mij te begeleiden in deze periode. Zo ging ik met mijn mentrix het Frans oefenen en kreeg ik de kans om het zo goed mogelijk te kunnen doen. Het gesprekken voeren op de dag zelf, zou met een vreemd persoon zijn. Dit schrikte mij af. Het zorgde er vooral voor dat mijn stressniveau opliep en dat ik geen woord meer kon uitbrengen. Daarom zou ik alle gesprekken doen met mijn eigen vakdocenten. Gelukkig maar.
Juni kwam in zicht. Ik zat in het lokaal waar de opdrachten gemaakt werden. Heerlijk rustig. Per taal kreeg je een boekje met opdrachten die je in een tijdsbestek van zeg maar twee uur moest maken. Dit was het makkelijkste van de hele dag. Maar heb je mij zomaar bij iemand op straat een paar vragen zien stellen? Ik mijzelf niet. De bedoeling was om een enquête te houden over de buitenlandse taal. No way. Ik ben nog nooit zo snel geblokkeerd. In een afgeschermd kamertje heb ik mezelf geïnstalleerd. Verder werkend op de computer. De docent trok de deur open en was zo boos dat ik niet meedeed aan het programma. Dat ik ben gevlucht. Letterlijk. Dit beeld staat op mijn netvlies en gaat niet weg.
In dit geval is mijn autisme dus een belemmering. Ik wil graag, ik zou graag op iedereen af willen stappen om een enquête te kunnen houden. Maar simpelweg lukt het niet. Uiteindelijk kreeg ik de kans om een vervangende opdracht te maken. Van elke taal een eigen collage maken. Deze kans ik met open armen ontvangen. Gelukkig kreeg ik zo een goed resultaat op mijn beoordeling. Ook al ging het met her en der een aanpassing.
14 Comments
Wat vervelend voor je dat je zo belemmerd wordt, vooral omdat je het wel graag wilt! Heb je dat nog steeds of is het wat beter geworden?
Uit ervaring kan ik je zeggen: Nee, zoiets verdwijnt nooit.
Leven met een beperking is niet eenvoudig dat heb ik ondertussen ook al ondervonden – bij mezelf is het een fysieke beperking, maar we maken er het best van 🙂
Gelukkig dat je een andere opdracht mocht doen en heb je het project goed kunnen afronden.
Wat fijn dat ze rekening met je gehouden en dat je een vervangende opdracht mocht doen. Zelf vind ik dat we mensen teveel in hokjes stoppen. Ieder heeft zo zijn beperkingen de één groter dan de ander. Niemand is hetzelfde en gelukkig maar 🙂
Weet je dat ik jarengeleden (in 2001) exact hetzelfde meemaakte tot op het punt van rekening houden met helaas.
Ik vind het eigenlijk heel goed dat je je opdracht anders hebt mogen doen. Niet alle kinderen zijn hetzelfde en de schoolprogramma’s houden daar geen rekening mee! Daardoor werd de stress voor jou alleen maar groter en werd er totaal geen rekening gehouden met jou, als kind, die ook wil leren. Top dat het allemaal goed gekomen is 😉
De opdracht past bij jou. Het leven met een beperking is zeker niet makkelijk, maar je hebt het goed opgelost. Keep up the good work!
Het is zeker vervelend maar toch wel beetje fijn dat er rekening met je opdracht werd gehouden x
Wat fijn dat er rekening mee werd gehouden! Dat kun je niet van iedereen zeggen helaas
Mooi dat je een andere kans hebt gekregen!
Fijn dat er rekening mee gehouden werd en je een andere kans hebt gekregen. Dat zie je niet altijd.
Lijkt me lastig. Fijn dat je zo werd geholpen. Altijd gewoon positief blijven! Niemand is minder dan de ander.
[…] kon ik doen zoals ieder andere leerling. Dat was best pittig. Een voorbeeld hiervan is het project Taaldorp. Zo kreeg ik allerlei testen en werd ik gediagnosticeerd met PDD-NOS. Eén van de oudere benamingen […]