Als ik naar deze titel kijk, voel ik mijn spieren zichzelf aanspannen. Ik hoef er niks voor te doen. Ik vind het spannend om dit met jullie te delen, eigenlijk voor de eerste keer. Maar daar gaan we dan! Hier krijg ik stress van:
Geen doelen hebben
Het eerste wat mij nu te binnen schiet, is geen doelen hebben. Persoonlijk vind ik dit echt not done. Het werkt voor mij heel fijn om te weten waar ik naartoe werk. Al is het maar een klein doel, zoals het behalen van de veertig lezers voor dit artikel. In dit gevoel bedoel ik een ander soort doel. Bijvoorbeeld wat het nut is van een bepaald gesprek. En dan doel ik erop wanneer je wordt ‘geroepen’.
MC, ik moet met je praten.
Niet weten wat er gaat gebeuren
Dit is voor veel mensen een struikelblok. En zo ook voor mij. Ik vind het met regelmaat lastig om te ‘voorspellen’ wat er gaat gebeuren. Dat is ook één van de denkfouten die ik veelvuldig maak. Ik krijg stress als ik niet weet wat er gaat gebeuren.
Een voorbeeld hierbij is van de week: er liggen pakketten met vlees in de koelkast en niemand wil vertellen waarvoor die zijn. Natuurlijk is het logisch om te gaan barbecueën, maar het is altijd fijn als iemand verteld wat er staat te gebeuren. Ik ben blij dat ik flexibel genoeg ben om het een verassing te laten zijn. Toch kon ik het niet laten om nog even extra navraag te doen.
Ik kan mezelf gek maken
En dan ook écht gek maken. Ik zal even een korte schets geven van hoe dit eruit ziet:
Mijn gedachten slaan op tilt over een bepaald onderwerp, bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek. Ik ben erg veel bezig met deze activiteit. Ik word kortaf en prikkelbaar. Het is niet mogelijk bij mij om me bezig te houden met andere dingen. Dit vind ik dan erg moeilijk. Natuurlijk komt dat door mijn autisme, teveel prikkels veroorzaakt kortsluiting. Zoals ik het noem.
Hoe kun je aan mij zien dat ik stress heb?
- Ik krijg plakkerige handen en begin te zweten.
- Ik heb een pijnlijk, stekerig gevoel in mijn rug.
- Ik ben prikkelbaarder en sneller moe.
- Ik blokeer sneller door teveel prikkels.
- Ik heb faalangst en dat is duidelijk te merken als je weet wat ik denk. Haha.
Dit is wat ik graag met jullie wou delen. Het vormt een belangrijke levensherinnering. Ik kan me niet anders voorstellen. Op de middelbare school vormde dit al een probleem, vanwege het halen van prestaties en presentaties. Momenteel speelt het nog steeds, maar dan in de vorm van doe ik het goed? en ben ik gelukkig met wat ik doe?
15 Comments
Weten waar ik naar toe werk vind ik ook heel belangrijk, anders vind ik het moeilijk om ergens aan te beginnen. Interessant artikel verder!
Wat een eerlijk geschreven stuk! Ik hoop dat je voor jezelf erachter kunt komen wat het beste voor je is.
Heel erg herkenbaar! Ik ben zelf een echt stress konijntje, en probeer de laatste iets meer te ontspannen…maar het blijft moeilijk moeilijk moeilijk 🙂
Goed om het op te schrijven en zelf te weten hoe je stress bij jezelf herkent. Ik heb het ook en krijg met name buikpijn ervan
Wat een leuke en persoonlijke post! Stoer dat je dit zo deelt. Ik moet glimlachen om al dat vlees in de koelkast. Goed van je dat je het een verrassing probeert te laten zijn : )
Ik heb dan wel geen autisme, maar ik kan me ontzettend vinden in het stuk waarin je verteld hoe je aan jou kunt zien dat je stress hebt. Zo uit ik dat ook. Ik hoop dat je een goede balans kunt vinden
Ik vind dit wel gedeeltelijk herkenbaar. En ik kon mij vroeger ook zo druk maken om wat mensen wel niet van mij dachten als ik weer iets doms had gedaan. Gelukkig kan ik dat laatste wel loslaten. Mensen denken namelijk helemaal niet zo lang na over anderen… 😉 En je kunt vaak ook niet eens inschatten wat ze denken. Als je 10 dingen bedenkt, is het altijd nummer 11… Dus ik laat dat tegenwoordig makkelijk los.
Goed geschreven en gewon jezlef zijn. Ja , ik ben ook wel eens een stress kip maar stop danneven met alles en ga wat anders doen , en daarna weer verder.Hei is ook vaak een onzekerheid die stress of niet soms?
Goed dat je gewoon “het lef” hebt om het onder woorden te brengen. Verder is het reuze handig als je weet hoe je in elkaar steekt. Dat besef heeft lang niet iedereen.
Wat een eerlijke post! Ik houd van openheid! Ik herken wel puntjes hoor.. Wat ik me afvraag: was het op de middelbare school al bekend dat je autisme had? Want dan begrijp je zelf al helemaal niet wat er met jezelf aan de hand is, en denk je vast dat het normaal is.
Mijn hele leven lang waren er vermoedens. Eind klas 2 kreeg ik dan de uitslag van een nieuw onderzoek: pdd-nos. 🙂
Ah goed stuk zeg! Ik herken het niet hebben van doelen helemaal. Mijn hele leven draait om doelen, ik ben een doelen addict zou ik zeggen. Niet omdat ik dat perse wil, maar anders heb ik het gevoel niks gedaan te hebben/krijgen
Komt me toch ook bekend voor. Ook al heb ik geen autisme. Lijstjes maken en plannen, das mijn ding 😉 ’s morgens opstaan en niet weten wat die dag te doen tot daar en toe maar heel de week niet weten. Nope, das niets voor mij 😉 Heel tof van je geschreven!!
Bedankt voor dit mooie compliment! Ik ga maar eens een lijstje maken voor vandaag, haha!
Wat een mooie open en eerlijke post! Veel zelfinzicht en dat is vaak al de tool om dingen anders te gaan doen. Succes!