Levensherinneringen | Ik als wandelende agenda

Vandaag weer een nieuw deel van Levensherinneringen. In deze memorie neem ik je mee naar mijn middelbare schooltijd. We gaan terug naar de derde klas, april 2011. Om kwart voor acht in de ochtend liep ik met mijn fiets aan de hand de kelder in. Ik was meestal de eerste leerling die het gebouw binnenliep. Afgezien van een paar leerlingen die een te-laatbriefje moesten halen en dan de volgende ochtend zich moesten melden. Ik liep de trap op met mijn tas hangend over mijn schouder. De boeken legde ik in mijn kluisje en ik vertrok naar de eerste verdieping.

Op de hoek van de eerste verdieping hing een monitor. Daarop verscheen steeds de laatste roosterwijzigingen. Zodat iedereen bij kon blijven. Daaronder hingen de roosters van de zestien klassen die mijn middelbare school telde. Elke ochtend was ik te vroeg. Voor mij een uitgelezen kans om de roosters in mij op te nemen. En of dat goed lukte. Na een tijdje stond ik bekend als de wandelende agenda. Het maakte niet uit in welke klas je zat, het rooster kende ik. Dat werd zo algemeen bekend dat de meeste vragen aan mij werden gesteld. Zo ontliepen de leerlingen waarschijnlijk hun klasgenoten. Bedenk ik me nu.

Bij het kennen van de roosters uit mijn hoofd, wist ik natuurlijk ook waar iedereen was. Zo simpel als wat. Dat leverde nog wel eens leuke taferelen op. Als mensen aan elkaar vroegen waar die docent was en ik kwam langs. Dan gaf ik gewoon het antwoord. Zonder dat ze mij wat hadden gevraagd. Was eigenlijk best komisch. Maar dat vond ik niet altijd. Ik heb ook een tijdje gehad dat de rest het maar moest bekijken. Ze hebben hun eigen rooster. Laat ze daar maar op kijken. Achteraf kijk ik er met plezier op terug. Het zegt dat ik ontzettend goed ben in het lezen van tabellen en het onthouden ervan. Maar ook dat een wandelende agenda soms nodig is.