Levensherinneringen | Plattegrond maken als hobby

Ik was op vakantie in Hongarije. Dat was in het jaar 2005. Ik was negen jaar oud toen ik in de voortent zat met een idee. Het idee om een eigen plattegrond te gaan maken. Ik pakte een aantal A4’tjes, plakte deze aan elkaar vast en begon met liniaal en potlood lijnen te maken. Al snel kon je verschillen zien. De dunne lijnen waren de wegen die als een spin over het papier kroop. De grote vlakken  waren de gebieden waar de huizen zouden komen te staan. Tien centimeter lang verdeeld in tien gelijke blokjes zou één huizenrij moeten voorstellen. Nog steeds vind ik het jammer dat deze plattegrond niet bewaart is gebleven. Het was de eerste.
Nu, zo’n twaalf jaar later, heb ik vijftien verschillende plattegronden getekend. Waaronder ook van een familiehuis, een camping en een caravanstalling. Dit zijn echter wel de simpelste. Het leukste vind ik om mijn gedachten om te kunnen zetten in een ‘richting’. Deze weg loopt naar het oosten en de andere loopt naar zuiden. Ik vind het leuk om te bekijken hoe zoiets simpels ontstaat. Voor mij is het echter simpel. Ik heb eens de reactie gekregen: ‘Hoe doe je dat toch? Dit is indrukwekkend.’ Waarbij ik dan denk, het is simpel lijntjes trekken en de vlakken inkleuren.
Creatief tijdverdrijf. Dit kon ik goed gebruiken voor mijn verhalenserie ‘De Jongen’. Het dorpje Mechelstein, waar de verhalen zich afspelen, heb ik helemaal uitgetekend. Zo vind je in de paarse gebieden het centrum, zijn de oranje velden alle woningen en is de muur om het dorpje ook te ontdekken. Deze plattegrond is mijn echte kindje. Hier heb ik anderhalf jaar lang bijna elke dag naar gekeken. Als ik er zo aan denk, klinkt dat als een lange tijd. Zo halverwege deze week begon het weer te kriebelen. Ik heb twee A4’tjes aan elkaar vastgeplakt en ben begonnen met een nieuw ontwerp. Na twaalf jaar lukt het nog steeds.