Eban werd wakker op een koude grijze betonnen vloer. Hij keek om zich heen maar zag niks. Het was pikdonker in het kamertje. Naast hem lagen zijn ouders, verwikkeld in een stoffig, oudbruin laken met gaten erin. ‘Mama?’, fluisterde de jongen zacht in haar oor. ‘Ben je wakker?’ ‘Ja, lieverd.’